İşten çıkarılmasıyla bulunduğu kentten kirada konutu bulunan ilçeye taşınan mülk sahibi, kiracısına ‘İşimi kaybettim, konutu boşalt’ dedi. Kiracısının meskeni boşaltmaya yanaşmaması üzerine Sulh Hukuk Mahkemesi’nin kapısını çalan davacı konut sahibi, işten çıkartılması sebebiyle çalıştığı ilçeden taşınarak dava konusu taşınmazın bulunduğu ilçeye yerleştiğini, hala diğer bir konutta kiracı olarak yaşadığını belirtti. Mesken sahibi, oğlunun konut muhtaçlığı sebebiyle kiralanan konutun tahliyesine karar verilmesini talep etti. Davalı kiracı ise davanın reddini istedi.
Mahkeme, davacı tarafın muhtaçlık argümanını kanıtlayamamış olması sebebiyle davanın reddine karar verdi. Davacı kararı temyiz edince devreye Yargıtay 3. Hukuk Dairesi girdi. Emsal nitelikteki kararda, mülk sahibinin öbür bir dairede kiracı olarak oturması kâfi kanıt olarak sayıldı. Kararda şu tabirlere yer verildi:
“İhtiyaç tezine dayalı davalarda tahliyeye karar verilebilmesi için gereksinimin gerçek, samimi ve mecburî olduğunun kanıtlanması gerekir. Devamlılık arz etmeyen süreksiz muhtaçlık tahliye sebebi yapılamayacağı üzere şimdi doğmamış yahut gerçekleşmesi uzun bir mühlete bağlı olan gereksinim da tahliye sebebi olarak kabul edilemez. Davanın açıldığı tarihte gereksinim sebebinin varlığı kâfi olmayıp, bu gereksinimin yargılama sırasında da devam etmesi gerekir. Somut olayda kira mukavelesinin varlığı konusunda uyuşmazlık bulunmamaktadır. Dava, davacının oğlunun konut gereksiniminin doğmasına dayanmakta olup, ihtiyaçlının kirada oturduğuna ait akit evrak ortasında bulunmaktadır. Konut sebebine dayalı tahliye davalarında kirada oturan ihtiyaçlının kirada oturması, gereksinimin varlığının esas ispatıdır. Dinlenilen davacı şahitlerinin da muhtaçlık argümanını doğruladıkları anlaşılmaktadır. Bu durumda muhtaçlığın samimi, gerçek ve zarurî olduğunun kabulü icab eder. Mahkemece muhtaçlık nedeniyle tahliye isteminin kabulüne karar verilmesi gerekirken yazılı halde reddine karar verilmesi yöntem ve yasaya karşıt olup, bozmayı gerektirmiştir.”
Mahkeme, davacı tarafın muhtaçlık argümanını kanıtlayamamış olması sebebiyle davanın reddine karar verdi. Davacı kararı temyiz edince devreye Yargıtay 3. Hukuk Dairesi girdi. Emsal nitelikteki kararda, mülk sahibinin öbür bir dairede kiracı olarak oturması kâfi kanıt olarak sayıldı. Kararda şu tabirlere yer verildi:
“İhtiyaç tezine dayalı davalarda tahliyeye karar verilebilmesi için gereksinimin gerçek, samimi ve mecburî olduğunun kanıtlanması gerekir. Devamlılık arz etmeyen süreksiz muhtaçlık tahliye sebebi yapılamayacağı üzere şimdi doğmamış yahut gerçekleşmesi uzun bir mühlete bağlı olan gereksinim da tahliye sebebi olarak kabul edilemez. Davanın açıldığı tarihte gereksinim sebebinin varlığı kâfi olmayıp, bu gereksinimin yargılama sırasında da devam etmesi gerekir. Somut olayda kira mukavelesinin varlığı konusunda uyuşmazlık bulunmamaktadır. Dava, davacının oğlunun konut gereksiniminin doğmasına dayanmakta olup, ihtiyaçlının kirada oturduğuna ait akit evrak ortasında bulunmaktadır. Konut sebebine dayalı tahliye davalarında kirada oturan ihtiyaçlının kirada oturması, gereksinimin varlığının esas ispatıdır. Dinlenilen davacı şahitlerinin da muhtaçlık argümanını doğruladıkları anlaşılmaktadır. Bu durumda muhtaçlığın samimi, gerçek ve zarurî olduğunun kabulü icab eder. Mahkemece muhtaçlık nedeniyle tahliye isteminin kabulüne karar verilmesi gerekirken yazılı halde reddine karar verilmesi yöntem ve yasaya karşıt olup, bozmayı gerektirmiştir.”